Woorden hollen van links naar rechts en delen rake klappen uit. “Babbelen met jou betekent zwijgen en luisteren.” Ze zit achter het stuur. Deze keer was ze te ver gegaan, ze had het verdiend. Tranen springen spontaan in haar ogen. Ze luistert. Geschokt en ook weer niet. Ze had dit in het verleden al meerdere malen gehoord, onterecht, uiteraard, dat ziet toch iedereen, maar ditmaal moet ze het wel erkennen. Ze kan niet anders. Hij had gelijk. Ze kijkt haar vriend aan & omschrijft het beest, dat ze al jaren verstopt en hardnekkig uit zicht houdt. Achter gesloten gordijnen, rolluiken. Pot toe. Gebroken, beschaamd zelfs, smijt ze eruit dat ze een hautaine trut is, onmiddellijk gevolgd met de vraag of hij dat in haar had gezien? Hij zwijgt, kijkt naar buiten, blik op oneindig, velden flitsen voorbij. Herinneringen dringen zich op. Alles lijkt flets. Dan kijkt hij haar aan en zij leest, dat het niet voor niets is geweest. Ogen opnieuw op de weg, blik op oneindig, velden flitsen voorbij. Herinneringen dringen zich op. Alles is groen.
