Ieder zijn ding

Illustratie : Elke Gijsemans – C’art’elle – https://www.facebook.com/gijsemanselke/

Plots is er tijd en stelt aankomen niet veel meer voor.

Het is diezelfde tijd, die het concept ruimte creëert,

terwijl ruimte zelf liever het concept tijd vergeet.

Stil wordt het enkel op straat.

Niet dat er voor mij veel is veranderd.

De impact op mijn dagelijkse bezigheden is quasi nihil.

Het is mijn creatieve drang, die me zot veel verleidt

tot het najagen van een betere versie,

die me parten speelt

en in fel contrast staat met zoveel anderen,

wiens fundamenteel bestaan

– misschien –

aan een zijden draadje bengelt.

Mijn kinderen druilen rond in huis en deinen mee op het concept.

Mijn brein verandert van kadans.

Het werpt een nutteloze blik op mijn nutteloos volgepropte kast en zucht.

Huidhonger

Foto © Margareta Van Dijck – https://www.margaretavandijck.be/nl

Een vriend gebruikte het woord onlangs. En toen ik het vertelde aan een vriendin, riep zij het enthousiast uit tot het woord van het jaar. Ik sta hier dus niet alleen. Een bunker is het geworden, dezer dagen. Afgesloten. Veilig. Maar wel solitaire. En sinds een paar dagen, betrap ik mezelf er op dat ik tegen muren aan schuur. Dat een trap aflopen niet meer in het midden van de treden gebeurt. Dat ik de gang niet meer doorloop zonder dat mijn vingers glijden over de witgeschilderde muren. Bij het openen van de deur aai ik liefkozend mijn klink. De tv krijgt een klopje, niet om het in gang te zetten, maar om het te feliciteren dat het me connecteert met de buitenwereld. De krant begroet ik met mijn neus, op zoek naar contact, geur en inhoud. Mijn kinderen ontwijken mijn uitgestrekte, zoekende armen, beu gezoend en geknuffeld, en vluchten gillend naar kamer of lief. De kat heeft het gehad en het huis reageert moe getergd van al die ongevraagde aanrakingen. En er komt nog een week aan. Zucht. Het geduld wordt hier stevig uitgehongerd. Het omarmen van een vriend, passant of lief. Het stevig tegen je gilet trekken van eender wie (we gaan hier in het begin toch niet moeilijk over doen). Diepe, dikke putten drukken in een arm of een schouder, als uiting van dankbaarheid aan de ontvanger voor zijn bijdrage aan het stillen van mijn huidhonger. Alleszins, vandaag staat mijn vel droog en krimpt het samen zoals planten die men vergeet te wateren.

Foto : Margareta Van Dijck – https://www.margaretavandijck.be/nl

 

De luxe van het gemak.

De bank op onze hoek is weg. Zomaar. Van de ene dag op de andere was ze er niet meer. Zoon kondigde dit in-trieste nieuws aan. “Gebouw staat leeg, bord aan voorgevel is neergehaald en ramen zijn beplakt met zwarte tape”, zei hij en met deze aankondiging verdween tegelijkertijd een klein stukje van ons gemak. Het gemak om ’s ochtends vroeg een hoek van 90° te lopen vóór het kopen van een brood. Het gemak om vlug nog wat geld uit de muur te versieren op weg naar. Het gemak om niet nog snel naar het volgende dorp te moeten racen voordat de pizza-man aanbelt. Het gemak om doodleuk nooit cash te hoeven inhuizen. Ons gemak, ja. En hier stopt het dus. We laten het inkrimpen van dit stukje gemak landen en merken dat we toch even moeten bekomen… totdat een luide stem van boven roept dat het wc papier op is.

 

En dan is het zomer. Een ode aan mijn inwoners.

En dan is het zomer. Opnieuw. Ik slof naar het bovenste verdiep. Hun heiligdom. Hun leefwereld. Hier mag ik alleen komen op eigen risico. En dat doe ik. Geregeld. Om te zien of ze nog leven. Om te checken of ze het huis hebben gehaald. Iets zeggen doe ik niet. Of op dat moment toch niet. Dat is toch alleen maar voor de oren van de kat. Die volgt me. Steevast. Hoopt dat hij kan binnenglippen, als ik een deur open. Eén keer is het hem gelukt, maar hij was sneller buiten dan binnen. Ik kon nog net het kussen ontwijken. Gemompel. Gegrom. Ik slof terug naar beneden, in mijn zog de kat, en doe verder met wat ik bezig was. Ik probeer het nog wel eens binnen een uurtje.

Op de wip

Hoog en droog, zei ons ma altijd.

Maar die vlieger gaat niet op.

Het is die schok,

Die adrenaline.

Dat op en dat neer,

Dat ongecontroleerd.

Die bonk er op,

Die kans er naast.

Niet weten waar je valt.

Niet weten of je het haalt.

Dat los van de plank,

Dat luchtige in het ledige.

Dat vallen als een blok,

Dat contact met de lat.

Die pijn in je poep.

Dat zwalpen van je benen.

Die trilling die je voelt.

Het gieren van je bloed.

Wippen is geen hobby,

maar het zet je wel in majeur.

Het is je antwoord

Op die andere

Tegenover je

Op de wip.

Lieflijk leed.

Wat een lieflijk leed, zeg. Daar lag hij dan. Billen bloot, kont volgestouwd met abrikozen, walnoten en nog andere uitgedroogde garnituren. Gelukkig hadden ze er dit jaar geen al te pikante kruiden bij gedaan. Hij had al genoeg afgezien in die oven. Alle sappen, die hij nog in zijn lichaam had, heeft hij uitgezweet. Wat een miserie. En voor wat? Hij werd er niet fitter door. Méér dood kon het niet worden. Wat een afgang. Open en bloot is hij geëtaleerd geweest. Plat op zijn rug, armen en poten opengesperd naast zijn body. Ze hebben er naald en draad bij moeten halen om hem terug een beetje presentabel te maken. En om het op te vrolijken stopten ze nog een toefje rozemarijn in z’n navel en legden wat spek op z’n bek. Is goed voor wat extra flavour, hoorde hij ze nog zeggen. Pfff.

 

Ik rommel maar wat

 

 

Ik schrijf vanuit m’n buikgevoel. Je beseft dat toch, vraagt ze. Ik bedoel, ik weet niet wanneer ik dat gevoel terugkrijg. Als ik het uberhaupt al terugkrijg. Het is zo’n labiel gegeven, weet je. Iets. Eén moment is het er en als ik dan niets bij de hand heb, dan is het verloren. Weg. Voorgoed. Zonder dat ik het vorm heb gegeven. Bovendien doe ik maar wat, besluit ze. Ze fronst haar voorhoofd en gaat verder. Er zit geen structuur in. Het is niet onderbouwd, het heeft geen body, het is een zoektocht naar.. die z’n weg wel vindt, gelijk het water, vervolgt ze, maar waarvan ik niet weet waar het eindigt. Het is een.. tja, wat is het? … Meestal vloeit het er uit en moet ik er geen moeite voor doen, maar soms is er niets. Nada. Niente. Geen letter, geen kleur, geen idee. Blank. Zwart. Stop. Abrupt. Ze kijkt hem vragend aan. Met halve blik. Alsof ze tegenwicht verwacht, maar er geen geduld voor heeft. Ze gaat ongestoord verder. Ik vind het idee wel iets hebben en ik wil best wel proberen, maar ik weet totaal niet waar te beginnen. Begin ik met een letter? Of is het net die eerste zin, die in je hoofd op popt, hét onderwerp in casu? Weet ik veel. Ik doe maar wat. Vraag is ook natuurlijk. Kan jij daar iets mee? Doet het jou iets? Zie jij kleur, maak jij beweging? Verschijnt er bij jou iets? Gaat het licht voor jou aan of dooft het juist zachtjes in de coulissen? Zie je het aangereikte of mis je zijn hele pointe? Wat ga jij dan doen? Zal je het me zeggen? Vertellen over een kop koffie of een glas wijn? Oh, ik hoop zo hard over wijn, dan glijdt de boodschap binnen, weet je, met zo’n zachtheid en traagheid, dat die zich pas veel later manifesteert. Het verteert gewoon beter. Ik wil het allemaal wel, maar ik weet het gewoon niet. Ik lul maar wat, ik schrijf maar wat. Inhoud heeft het niet, diepgang nog minder. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat.

Sulawesi, droomeiland in nood.

Ik werd gevraagd mee te werken aan een project om Sulawesi financiëel te steunen. Zoals u weet overspoelde op 28 september 2018 een tsunami Palu en omgeving. Op korte tijd werd een kwart van Sulawesi van de kaart weggeveegd en veranderde het droomeiland in een mum van tijd naar een eiland in nood. Deze dag staat voorgoed gegraveerd in de geschiedenis.

Margareta van Dijck had een tijdje geleden Sulawesi bezocht. Om de slachtoffers van de tsunami te helpen, besloot ze, in samenwerking met #JosBergmans #studio47, haar wondermooie foto’s van die reis te publiceren.

Aan mij werd gevraagd om haar foto’s te voorzien van teksten.

Met dit fotoboek willen we de wereld tonen hoe warm, vrolijk, genereus, liefdevol en krachtig dit volk is.

De opbrengst wordt geschonken aan de organisaties die de slachtofferhulp ondersteunen. In Nederland is dat giro 6868, in België het Consortium 12-12.

* Layflat boek (35 euro, incl BTW ex verzending)

* 4 kaarten (8 euro, incl BTW ex verzending)

Beiden kan u bestellen bij mij, Jos of Margareta

renee.de.smet@telenet.be

jos@studio47.be

www.margaretavandijck.be

Alvast heel veel dank voor jullie steun en jullie warm hart.

Liefs, Renée

 

Thx, Otto.

Maandagochtend. Zoon zit onderuitgezakt. Hoofd raakt nét niet de tafel. Een levend fossiel, als ik vrijuit mag zeggen. Ik ben één en al energie. De wereld klopt aan de deur en Ik sta klaar in mijn startblokken. Ongeduldig, ongedurig, doch eentje is er bijlange nog niet. Hij slurpt verveeld aan zijn kop en gaat verder met slapen. Dat, moet ik toegeven, daar is hij een king in. Staand, zittend, liggend, hangend, ondersteboven,  you name and he nails it. ‘Moet dat?’ ‘Wat?’ ‘Die radio. Echt. Dude!’, zucht hij geïrriteerd. Ben stiekem ietsiepietsie blij. Er komt toch al wat geluid uit. Vooruitgang noem Ik dat. Ik werp hem een blik van opzij en glimlach, want hoor ik daar niet de stem van Otto-Jan Ham uit de radio schallen. Kijk, daar wordt een vrouw nu happy van, sé. Sexy, humor in het kwadraat, accentje om u tegen te zeggen en die lach..spijtig dat het radio is.. maar dan legt hij Kiley en Jason op…?? … Normaal zou ik nu switchen van post, maar Otto-Jan Ham? Neen. Hij kan dat. Hij mag dat. Ik draai de volumeknop zwaar naar links en begin mee te zingen. Zoon trekt één oog op en schiet in de lach. We kijken elkaar aan en gaan total loss! No bounderies.

Volgende ochtend in de wagen. En dinsdag is géén goeie dag. Dat weten we uit ervaring. Al het mogelijks onheil, dat maar kan gebeuren, gebeurt op dinsdag. Stelling van m’n zoon. Logisch dat zijn stemming zwaar onder nul zit. Gelukkig is er die ideale wereld. Kan ik weer lekker wegdromen op Otto’s stem en tevreden van mijn cup-to-go slurpen. Tune wordt ingezet. Zoon schiet wakker en kijkt me glimlachend aan. Gisteren passeert voor onze ogen. Our guilty pleasure. Thx, Otto.

Een mens wordt er niet gelukkig van

Twee jaar woon ik hier nu en twee volle jaren loop ik er dagelijks voorbij. Meerdere keren per dag. En àl die tijd stond het pand aan de overkant leeg. Geen ziel te bekennen. Geen leven in huis. Doods. De rommel achter het raam staarde me telkens treurig aan. Eenzaam, vergeten, stoffig en vergeeld piepte het dambord vanonder de draperie & keek mistroostig de enkeling na die stevig voorbij stapte. Een mens werd er niet happy van. Integendeel. Héél even kreeg de rommel het gezelschap van een strijkplank en een stofzuiger, open en bloot geposeerd in de entreehal. Een darm werd er nadien bijgelegd. Waarvoor die laatste nog zou kunnen dienen, heb ik nooit begrepen. De 150 euro, die op een grauw, grijs karton in alle haast werd neer gekribbeld, verraadde zijn eigenaars. Nooit kreeg ik ze te zien. Wellicht ooit wel iemand, daar er op een dag het bordje en de aangeboden koopwaar waren verschwunden. Tenzij de eigenaar natuurlijk zelf moe werd van geen kat te zien en alles maar terug naar binnen heeft gezeuld, met die zelfde grijze treurigheid, die ondertussen vertrouwd aanvoelde. Panache kende dit pand niet. De eigenaar kende panache duidelijk ook niet. Maar wat doet het er ook toe. Er brandde toch nooit licht. De zon keerde zelfs zijn rug naar het gebouw en vertikte het om er zijn stralen op te werpen. Verloren energie leek hij te zeggen. Zo verslagen lag het huis in de straat. Wellicht is het ooit anders geweest. Het gaat hier toch om een stevige, aanwezige gevel. Volbreed met vitrines. Mijn verbeelding laat toe dat in een ver verleden, mensen opgewekt de deur zijn binnengestapt. Dat er ooit bloemen voor het raam hebben gestaan, die de voorbijgangers guitig aankeken. Misschien heeft de zon er toen wel zin in gehad om de gevel op te lichten, om te stralen op de lachende kindergezichtjes, die voor het raam aan het spelen waren. Toen waren het andere tijden, maar nu treurde het huis uit zijn voegen. De binnendeuren leunden vermoeid tegen de ramen. Een bordje “te koop” fladderde aan de gevel. Zelfs dat was een kopie van het huis en stond recht evenredig met de energie die het uitstraalde. Totdat het bordje plots was verdwenen. Halleluja. Het huis was verkocht. Eindelijk zou het opnieuw zijn zin in het leven krijgen. Eindelijk zou het opnieuw kunnen blinken. Staan pronken tegen de gevel van zijn buur. Even was er hoop. Tja. Even. Sommige huizen hebben nu eenmaal geen geluk. Vandaag staat er in de living een auto  geparkeerd. Kapoot uitdagend omhoog. Zijn koplamp piept vanonder het gordijn. Even eenzaam. Even vergeten, stoffig en vergeeld. Die binnendeuren leunen nog steeds vermoeid tegen het raam. Zoals ik al zei: een mens wordt er niet gelukkig van.

Euh…

Je drang naar scoren heb ik door, hoor, hoort ze hem zeggen. Ze kijkt hem vragend aan.

Ik kan het je zelfs toejuichen, gaat hij verder, want ook ik smacht naar bloedhete, zweterige, stomende seks. Je moest eens weten! Ik zou makkelijk met je kunnen rampetampen, sta me toe. Je ziet er niet onsmakelijk uit. Ik heb alleen die afspraak met mezelf, dat ik enkel nog het bed wil induiken met m’n lief. Mijn tijd van lenige, vurige, bedreven, snelle, makkelijke seks heb ik achter me gelaten. Het bracht me niets bij, het leverde me niets op en uiteindelijk moest ik aan mezelf bekennen, dat ik niet gemaakt ben voor die oppervlakkige, lustig rond spuiende zoïden. Ik wil vurige, smachtende, bloedhete, zweterige, stomende, lenige seks met mijn lief, in overvloed bezaaid met liefde, genegenheid, humor en vriendschap, en me veilig voelen in de wetenschap dat ik dat morgen en overmorgen en de dag erna en erna en erna en erna ook nog heb. Zo, als jij dat allemaal bezit, mag je solliciteren. 

“Euh … ik vroeg alleen maar of je me die kaart even wou doorgeven.”

 

Familietrekje

De wagen rijdt de straat in en ze ziet hem net de hoek omfietsen. Ze claxont om zijn aandacht te trekken. Hij kijkt nog over zijn schouder en draait aan zijn stuur. Enthousiast rijdt hij haar tegemoet, fier zwaaiend met zijn huissleutel in de hand. Heb hem toch, roept hij haar glunderend tegemoet. Ze lacht. Ze is oprecht blij en erkent haar nederlaag. Dan komt de hamvraag wanneer ze hem terug mag verwachten. Heb ik dan een uur, glimlacht hij naar haar. Hij had nu wel verwacht dat er geen uur meer wordt gesteld, hij is toch immers jong volwassen, bruisend van energie, nokvol passie. Testosteron zal hij wel bedoelen, denkt ze vertederend. Bespeurt ze daar een lichte bedwelming? Méént hij dat nu echt? Hij was amper een half uurtje thuis. Haar toon verandert licht. Hij voelt haar aan en ziet de bui hangen. Was hij maar doorgereden. Hij kijkt naar zijn schoenen. Alles beter dan haar te moeten aankijken. “Dit kan je niet menen”, begint ze. Hij vangt het snel op door haar te wijzen op hét familietrekje. “Wat?” Ze kijkt hem ontzet aan. “Dààr! Daar is het”, geeft hij niet af en blijft doorgaan. “Ja”, repliceert ze, “te laat. Dan had je misschien beter niet aan je stuur gedraaid. Nu is het tijd voor dat familietrekje.”

Tinie & Lupro

Woorden hollen van links naar rechts en delen rake klappen uit. “Babbelen met jou betekent zwijgen en luisteren.” Ze zit achter het stuur. Deze keer was ze te ver gegaan, ze had het verdiend. Tranen springen spontaan in haar ogen. Ze luistert. Geschokt en ook weer niet. Ze had dit in het verleden al meerdere malen gehoord, onterecht, uiteraard, dat ziet toch iedereen, maar ditmaal moet ze het wel erkennen. Ze kan niet anders. Hij had gelijk. Ze kijkt haar vriend aan & omschrijft het beest, dat ze al jaren verstopt en hardnekkig uit zicht houdt. Achter gesloten gordijnen, rolluiken. Pot toe. Gebroken, beschaamd zelfs, smijt ze eruit dat ze een hautaine trut is, onmiddellijk gevolgd met de vraag of hij dat in haar had gezien? Hij zwijgt, kijkt naar buiten, blik op oneindig, velden flitsen voorbij. Herinneringen dringen zich op. Alles lijkt flets. Dan kijkt hij haar aan en zij leest, dat het niet voor niets is geweest. Ogen opnieuw op de weg, blik op oneindig, velden flitsen voorbij. Herinneringen dringen zich op. Alles is groen.

Geleend van het internet

“Wat heb je hier?”, hoor ik haar vragen. Het is zondagmiddag. Druilerig weer. Er valt niet veel te doen. Zo’n typische namiddag waarop de wereld lijkt stil te staan, vastgelopen op zijn eigen traagheid. Zetel is ingenomen door dochter, languit & moeder nog net geprakt op het uiteinde, leunend tegen muur. Ik kijk op uit boek. “Wat?” en check vlug met tong of er iets tussen m’n tanden zit, hand licht over neus & mond. “Daar. Op je kaak.” Ze kijkt me nog steeds niet aan. Weet ik veel, ouder vel, denk ik dan & zoek snel de spiegel op. What the … “Sorry”, hoor ik haar zeggen, “dan moet je ook maar niet zo te gek zijn.” Ik kijk voor zekerheid nog eens in spiegel & zoek naar wat zij bedoelt. Ik zie het niet & eis opnieuw m’n plaats op in zetel. Zij face-timet lustig verder. Ik ben nog stiekem bezig te verteren wat ze bedoelt, terwijl ze verdergaat, zonder opkijken. “Waarom draai jij met je ogen? Zoek je je hersenen?”

 

Eigen schuld, dikke bult

Ik wil niet meer !!, gilt ze, terwijl ze de keuken binnenstormt. Wat wil je niet meer, vraag ik haar rustig. Ze kijkt me uitdagend aan & dan niets. Pauze-knop. Ja maar, probeer ik, je kan toch niet zomaar een statement maken & dan niets? Hoe kan ik nu verder, als ik niet weet waar je het over hebt?

Ik wil niet meer gaan, ik wil niet meer oefenen, ik wil niet meer proberen, ik wil niet meer … en haar lijst gaat verder en verder. Ik ben gestopt na haar 3^e ik-wil-niet-meer en ga verder met koken.

Zo! Dat wil ik allemaal niet meer, eindigt ze haar tirade.

Dan doe je dat toch allemaal niet meer, antwoord ik, terwijl ik de volgende stap van m’n recept lees. Dat is dan afgesproken, zegt ze & gaat weg. Lichte rilling over m’n rug. Dju, denk ik, dit krijg ik terug in m’n gezicht & hoeveel “ik-wil-niet-meer” waren het?? Hoop maar dat er niets wereldschokkends tussen zat.

Melsele – Groenplaats – Melsele

Resoluut stappen ze door de massa. Bompa voorop, paraplu in de hand. Bomma met kind, stevig aan de hand. Ze willen weg van iedereen. Zo vér mogelijk. Op het einde gekomen móeten ze stoppen. Een mens kan hier niet verder. Het kind kijkt rond met grote ogen. Bompa eist ondertussen hun territorium op. Amper 1m70 zet hij zich breed, voet achteruit, schouder naar buiten duwend. Duidelijke hint. Hij buigt zich voorover, paraplu verandert mee van richting. Hij kent zijn tactiek. Wij spelen mee.

Tram arriveert. We gaan zitten. Man tegenover me draagt zijn Dolce & Gabbana. Het logo staart me groot, blinkend en uitdagend aan. Lichte rilling over rug. Face-time met thuisland gaat er blijkbaar luid, gekleurd & opgewekt aan toe. Ik verruim blik en spot een jong koppel. Indruk speelt dat sleur aan hun deur klopt. Hij wordt opgebeld, zij rolt met ogen. Ongeïnteresseerd volgt ze het gesprek. Lichte irritatie in stem verraadt de toon van hun conversatie. Het maakt haar alert, maar verder dan dat gaat haar interesse niet. Het regent, mompelt ze & trekt haar K-Way uit haar handtas. Duidelijk geroutineerd. Hij ziet haar niet. Focus op nul, gedachten ver weg. Deuren gaan open. Hier neemt de regen het over.  

‘ t Is (g)een hobby

Plots staat ze beneden.

“Ze moet redelijk blijven, hé. Het is niet omdat wiskunde hààr hobby is, dat dat ook die van mij is.

Dimmen, moet ze. En dan zei ze nog dat ik misschien – quote “voor fun” – nóg wat extra oefeningen kan maken !” 4 vingers buigen in de lucht, om de fun extra te onderstrepen.

Ongeloof spat van haar gezicht.

“Zodat ik kan laten zien dat ik extra moeite heb gedaan? Ja, dàààg.”

Ze stopt het stuk pizza verontwaardigd in haar mond.

Ik krijg geen tijd om iets zinnigs terug te zeggen.

Deur knalt dicht.

Ja dàààg inderdaad.

Verhuizen

 

Verhuizen, zegt hij, kan in elke vorm.

Je hebt natuurlijk de klassieker. Alles inpakken en op een andere plaats terug uitladen.

Maar dat kan ook in je hoofd en je hart, hé.

Wat er ook van zij, het is en blijft een klotejob.

Met hart en ziel pak je alles vast. Je wikt. Je weegt. Zal ik het missen, heb ik het nodig?

Ben er niet goed in, volgens mijn vrouw.

Ik vind nochtans dat ik heel efficiënt te werk ga.

Links doos “weg”, rechts doos “blijf”.

Vrouw in linkse doos.

In gedachten verzonken drinkt hij verder z’n pint.

 

Frikandel speciaal

 

Verschillende scenario’s screenen zich regelmatig voor m’n ogen & spelen zich af in de voorkamers van m’n hoofd. Zit op 1^e rij weliswaar, om zeker niets te missen. Kan er niets aan doen. Het gebeurt spontaan. Onverwachts. Op de meest onnozele momenten.

Mijn favorieten zijn de geromantiseerde versies. Laten we eerlijk zijn, ben nu eenmaal een romantische ziel. Niet in de betekenis van romance, maar meer in de betekenis van naïef, rozig, schoon, lieflijk, en nog van die belachelijke omschrijvingen.

Zodra het op-popt in m’n hoofd, word ik alert. Ga ik op het puntje van m’n stoel zitten. Beelden suizen voorbij, sneller dan het licht, moeilijk bij te houden. Alles vliegt in het rond, botst van hoek naar hoek & dan .. plots… is het gedaan. Over. Uit. Donker. Alles valt terug stil. Ik kan weer overgaan tot de orde van de dag … totdat er opnieuw iets gebeurt.

 

Je zal maar een eendagsvlieg zijn

Koppijn. Zo eentje dat halsstarrig blijft & hardnekkig weigert te verdwijnen. Zich een weg wurmt naar de buitenkant, klopt op je oogkas, als op een raam, en dan tegen je roept: “ik zit hier lekker! Ik denk dat ik nog een tijdje blijf!” Keiluid!

 

 

Ochtendlectuur

Naar beneden tenen, zin in koffie.

Het is nog schemerig.

Schuif me op de bank & kijk rond.

Benen gekneld tegen de tafel, vingers tussen roodgelakte tenen.

Mooie kleur. Ben tevreden.

Lonk naar de senseo. Zou dat ding niet bestaan met afstandsbediening?

Toch eens nakijken volgende keer in de winkel.

Slurp, voel de warmte naar beneden glijden.

Mis iets. De wereld.

Vlug ff op blote voeten de krant halen. Zou iemand m’n slip en topje opmerken?

Waarschijnlijk niet. Warhoofd is veel prominenter aanwezig. Trouwens iedereen slaapt.

Ze mogen blij zijn dat ik gisteren geen zin had om Eva te zijn.

Naar deur snellen, sleutel nog net meegesleurd tijdens het naar buiten glippen. Lucky me.

Hoor voetstappen. Vlug sleutel in slot en hopen dat ik net op tijd was.

Doe deur met zorg dicht en draai me om.

Onbekend lief tienergezichtje staart me aan, op weg naar wc.

Neeennn!!!!! roepen we synchroon.

 

Strandzaken

“Gaan jullie deze zomer op vakantie?” Hij knikt en trekt een bedenkelijk gezicht. Volgende week vertrekt vrouwlief alvast met de kinderen naar zee.”

“Juist, jullie hebben daar een appartementje, niet?”

“Zal waarschijnlijk wel eens vanuit de regio werken, dan kan ik ’s avonds langsgaan.” Top, reageer ik, dat is toch ook plezant? Krijg je ook alvast een beetje vakantiegevoel. “Weet het zo niet. “ Hij licht toe.

“Kom ik daar ’s avonds na het werk toe, krijg ik meteen de kinderen in m’n schoot geworpen. Zij heeft hen immers al een ganse dag bezig gehouden, weet je, en heeft dan dringend nood aan wat me-time. Kinderen gelukkig, vertonen zwaar ADHD-gedrag. Water, zand, strandbloemen. Het wordt allemaal in m’n gezicht gegooid. Bij het verlaten van het strand, wordt ervan uitgegaan dat man-zijn betekent: alles bij elkaar schrapen, sleuren & zeulen met strandbenulligheden – ongemakkelijk weliswaar. Even steun & toeverlaat zijn bij het verliezen van haar evenwicht, tijdens het zwoegen door het zand. Schouder bezet door druk kind bovenop. Eéntje loopt gevaarlijk ver achteraan. Wachten. Het derde kind jengelend aan de arm.  Moeder pronkt voorop. Stel ik later op de avond voor om uit huis te gaan eten, krijg ik sneller dan het licht antwoord. Dat ze ’s middags met hen is gaan eten. Kous af. We blijven op het appartement. Wekker loopt af. Het is muisstil. M’n dag begint weer en ’s avonds?”…. Zucht.

 

No-one puts baby in the corner

No- one puts baby in the corner.

Zeg het , als je geen zinnig antwoord klaar hebt.

Vloek het, als je weer eens op een familiefeest aan tafel wordt geplaatst, met een pikkel tussen je benen.

Huil het er uit, wanneer je als allerlaatste over de eindstreep strompelt.

Roep het tegen de giants voor je in de zaal, wanneer je je er tussen wurmt tijdens het optreden.

Dramatiseer het met verve, eender waar, eender wanneer.

Dreun het op.

Eis deze one-liner op.

Gebruik het, al was het maar als mantra.

Elk excuus is gerechtvaardigd.

Mijn excuus?

Ik had gewoon goesting om deze one-liner nog eens te roepen.

Er is niemand die meeluistert.

Toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Go left!

Hoelang was ik onder de indruk??

Heb ik die lusten echt verzwolgen, ingezogen & met een gulzigheid geabsorbeerd?

Eén woord en ik verslond elke kleur, drang? Negeerde ik zelfs die lichte dwang?

Het trok me aan & deed me het bestaan van deze wereld vergeten.

Het was spannend. Meer niet.

Stel ik vast.

 

 

Een meevaller?

Zó-ver, hé, zó-ver, was ik verwijderd,

& ze toonde me het spleetje tussen haar duim en wijsvinger,

terwijl ze naast me neerplofte.

Het is inderdaad héél close, dat moest ik beamen.

Wat heeft je dan weerhouden?

Ik zie rimpels haar voorhoofd pijnlijk samentrekken.

Alsof ze er lang moest over nadenken.

En ze nam haar tijd.

Terwijl ze best wist wat het antwoord was.

“M’n saldo was ontoereikend.”

In dit geval een meevaller.

Strike a pose

Zal ik je iets vertellen?

Douche in, vlug veet bovenhalen & insmeren.

Schrobben, rossen, inzepen, afspoelen,

drogen, tanden poetsen.

In kleren springen, half been in broek,

strompelend naar beneden,

schoenen aan, handtas in de hand.

Vergeten.

Naar boven,

parfum sprenkelen,

terug trap af.

Sleutel, koffie in de hand.

Naar buiten.

Motor starten,

klok kijken.

Een uur te vroeg.

 

Het kereltje

Het kereltje wordt geweerd. Weg uit kunst.

Wil dit allemaal vertellen. En nog veel meer.

Bellen. Dagelijks. Wanneer het kan.

Zonder me in te houden.

& so?

Af & toe steekt het

Af & toe kan ik er niets zinnigs over zeggen

Af & toe wil ik huilen

Met tuiten

Schreeuwt het in m’n buik

Zeurt het

Af & toe laat ik het toe

Laat ik me even gaan

Af & toe

maar dan is het genoeg

& ben ik al weer weg.

 

Vriendinnen?

Vriendinnen?

Een ras apart, meneer.

Ik heb ze in verschillende maten & gewichten.

Blond, Bruin, Zwart, Ros.

Zacht,

Luidruchtig,

Bescheiden,

Zorgend,

Vrolijk,

Dramatisch,

Gedogen,

Geleerd,

Hilarisch,

Ontluikend,

Geborgen,

Heersend,

Ontroerend.

maar immer dichtbij.

 

 

 

Wanneer liefde om de hoek komt kijken

Dat is mijn valkuil, legt ze uit.

Net als ik haar vertel dat ik me een vriend armer voel.

Ze kan zich niet concentreren op 2 dingen tegelijk.

Ze denkt dat het allemaal wel zal stabiliseren,

Wanneer die verliefdheid zijn plaats krijgt.

Ze kan maar één ding tegelijk.

Het is haar valkuil.

Ik voel de kilte wanneer haar woorden me bereiken.

Ook dàt verandert niet als je 50 bent.

Maar ze krijgt haar tijd.

I am 50, mother, single & so much more

Hoe begin ik hier aan?

Net als in m’n leven, is dit het midden.

Het midden van dingen,

die een leven kleuren.

Toen, dan, nu, op dit moment, later, ooit, nooit.

Vriendschap, liefde, verlies, genot, pijn, angst, zwart-wit, grijs

Chaos in orde.

Orde in chaos.

Spinsels in reflecties

Reflecties in spinsels

Wil ze niet enkel in m’n hoofd gevangen houden.

Wil ze niet vergeten.

Wil de schoonheid aanschouwen.

Dit ben ik.

Hier ben je welkom.

Welkom!