Spinsels
Hoe begin ik hier aan?
Net als in m’n leven, is dit het midden.
Het midden van dingen,
die een leven kleuren.
Toen, dan, nu, op dit moment, later, ooit, nooit.
Vriendschap, liefde, verlies, genot, pijn, angst, zwart-wit, grijs
Chaos in orde.
Orde in chaos.
Spinsels in reflecties
Reflecties in spinsels
Wil ze niet enkel in m’n hoofd gevangen houden.
Wil ze niet vergeten.
Wil de schoonheid aanschouwen.
Wat een lieflijk leed, zeg. Daar lag hij dan. Billen bloot, kont volgestouwd met abrikozen, walnoten en nog andere uitgedroogde garnituren. Gelukkig hadden ze er dit jaar geen al te pikante kruiden bij gedaan. Hij had al genoeg afgezien in die oven. Alle sappen, die hij nog in zijn lichaam had, heeft hij uitgezweet. Wat een miserie. En voor wat? Hij werd er niet fitter door. Méér dood kon het niet worden. Wat een afgang. Open en bloot is hij geëtaleerd geweest. Plat op zijn rug, armen en poten opengesperd naast zijn body. Ze hebben er naald en draad bij moeten halen om hem terug een beetje presentabel te maken. En om het op te vrolijken stopten ze nog een toefje rozemarijn in z’n navel en legden wat spek op z’n bek. Is goed voor wat extra flavour, hoorde hij ze nog zeggen. Pfff.
Ik schrijf vanuit m’n buikgevoel. Je beseft dat toch, vraagt ze. Ik bedoel, ik weet niet wanneer ik dat gevoel terugkrijg. Als ik het uberhaupt al terugkrijg. Het is zo’n labiel gegeven, weet je. Iets. Eén moment is het er en als ik dan niets bij de hand heb, dan is het verloren. Weg. Voorgoed. Zonder dat ik het vorm heb gegeven. Bovendien doe ik maar wat, besluit ze. Ze fronst haar voorhoofd en gaat verder. Er zit geen structuur in. Het is niet onderbouwd, het heeft geen body, het is een zoektocht naar.. die z’n weg wel vindt, gelijk het water, vervolgt ze, maar waarvan ik niet weet waar het eindigt. Het is een.. tja, wat is het? … Meestal vloeit het er uit en moet ik er geen moeite voor doen, maar soms is er niets. Nada. Niente. Geen letter, geen kleur, geen idee. Blank. Zwart. Stop. Abrupt. Ze kijkt hem vragend aan. Met halve blik. Alsof ze tegenwicht verwacht, maar er geen geduld voor heeft. Ze gaat ongestoord verder. Ik vind het idee wel iets hebben en ik wil best wel proberen, maar ik weet totaal niet waar te beginnen. Begin ik met een letter? Of is het net die eerste zin, die in je hoofd op popt, hét onderwerp in casu? Weet ik veel. Ik doe maar wat. Vraag is ook natuurlijk. Kan jij daar iets mee? Doet het jou iets? Zie jij kleur, maak jij beweging? Verschijnt er bij jou iets? Gaat het licht voor jou aan of dooft het juist zachtjes in de coulissen? Zie je het aangereikte of mis je zijn hele pointe? Wat ga jij dan doen? Zal je het me zeggen? Vertellen over een kop koffie of een glas wijn? Oh, ik hoop zo hard over wijn, dan glijdt de boodschap binnen, weet je, met zo’n zachtheid en traagheid, dat die zich pas veel later manifesteert. Het verteert gewoon beter. Ik wil het allemaal wel, maar ik weet het gewoon niet. Ik lul maar wat, ik schrijf maar wat. Inhoud heeft het niet, diepgang nog minder. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat.
Ik werd gevraagd mee te werken aan een project om Sulawesi financiëel te steunen. Zoals u weet overspoelde op 28 september 2018 een tsunami Palu en omgeving. Op korte tijd werd een kwart van Sulawesi van de kaart weggeveegd en veranderde het droomeiland in een mum van tijd naar een eiland in nood. Deze dag staat voorgoed gegraveerd in de geschiedenis.
Margareta van Dijck had een tijdje geleden Sulawesi bezocht. Om de slachtoffers van de tsunami te helpen, besloot ze, in samenwerking met JosBergmans studio47, haar wondermooie foto’s van die reis te publiceren.
Aan mij werd gevraagd om haar foto’s te voorzien van teksten.
Met dit fotoboek willen we de wereld tonen hoe warm, vrolijk, genereus, liefdevol en krachtig dit volk is.
De opbrengst wordt geschonken aan de organisaties die de slachtofferhulp ondersteunen. In Nederland is dat giro 6868, in België het Consortium 12-12.
* Layflat boek (35 euro, incl BTW ex verzending)
* 4 kaarten (8 euro, incl BTW ex verzending)
Beiden kan u bestellen bij mij, Jos of Margareta
renee.de.smet@telenet.be
Alvast heel veel dank voor jullie steun en jullie warm hart.
Liefs, Renée
Twee jaar woon ik hier nu en twee volle jaren loop ik er dagelijks voorbij. Meerdere keren per dag. En àl die tijd stond het pand aan de overkant leeg. Geen ziel te bekennen. Geen leven in huis. Doods. De rommel achter het raam staarde me telkens treurig aan. Eenzaam, vergeten, stoffig en vergeeld piepte het dambord vanonder de draperie & keek mistroostig de enkeling na die stevig voorbij stapte. Een mens werd er niet happy van. Integendeel. Héél even kreeg de rommel het gezelschap van een strijkplank en een stofzuiger, open en bloot geposeerd in de entreehal. Een darm werd er nadien bijgelegd. Waarvoor die laatste nog zou kunnen dienen, heb ik nooit begrepen. De 150 euro, die op een grauw, grijs karton in alle haast werd neer gekribbeld, verraadde zijn eigenaars. Nooit kreeg ik ze te zien. Wellicht ooit wel iemand, daar er op een dag het bordje en de aangeboden koopwaar waren verschwunden. Tenzij de eigenaar natuurlijk zelf moe werd van geen kat te zien en alles maar terug naar binnen heeft gezeuld, met die zelfde grijze treurigheid, die ondertussen vertrouwd aanvoelde. Panache kende dit pand niet. De eigenaar kende panache duidelijk ook niet. Maar wat doet het er ook toe. Er brandde toch nooit licht. De zon keerde zelfs zijn rug naar het gebouw en vertikte het om er zijn stralen op te werpen. Verloren energie leek hij te zeggen. Zo verslagen lag het huis in de straat. Wellicht is het ooit anders geweest. Het gaat hier toch om een stevige, aanwezige gevel. Volbreed met vitrines. Mijn verbeelding laat toe dat in een ver verleden, mensen opgewekt de deur zijn binnengestapt. Dat er ooit bloemen voor het raam hebben gestaan, die de voorbijgangers guitig aankeken. Misschien heeft de zon er toen wel zin in gehad om de gevel op te lichten, om te stralen op de lachende kindergezichtjes, die voor het raam aan het spelen waren. Toen waren het andere tijden, maar nu treurde het huis uit zijn voegen. De binnendeuren leunden vermoeid tegen de ramen. Een bordje “te koop” fladderde aan de gevel. Zelfs dat was een kopie van het huis en stond recht evenredig met de energie die het uitstraalde. Totdat het bordje plots was verdwenen. Halleluja. Het huis was verkocht. Eindelijk zou het opnieuw zijn zin in het leven krijgen. Eindelijk zou het opnieuw kunnen blinken. Staan pronken tegen de gevel van zijn buur. Even was er hoop. Tja. Even. Sommige huizen hebben nu eenmaal geen geluk. Vandaag staat er in de living een auto geparkeerd. Kapoot uitdagend omhoog. Zijn koplamp piept vanonder het gordijn. Even eenzaam. Even vergeten, stoffig en vergeeld. Die binnendeuren leunen nog steeds vermoeid tegen het raam. Zoals ik al zei: een mens wordt er niet gelukkig van.
Je drang naar scoren heb ik door, hoor, hoort ze hem zeggen. Ze kijkt hem vragend aan.
Ik kan het je zelfs toejuichen, gaat hij verder, want ook ik smacht naar bloedhete, zweterige, stomende seks. Je moest eens weten! Ik zou makkelijk met je kunnen rampetampen, sta me toe. Je ziet er niet onsmakelijk uit. Ik heb alleen die afspraak met mezelf, dat ik enkel nog het bed wil induiken met m’n lief. Mijn tijd van lenige, vurige, bedreven, snelle, makkelijke seks heb ik achter me gelaten. Het bracht me niets bij, het leverde me niets op en uiteindelijk moest ik aan mezelf bekennen, dat ik niet gemaakt ben voor die oppervlakkige, lustig rond spuiende zoïden. Ik wil vurige, smachtende, bloedhete, zweterige, stomende, lenige seks met mijn lief, in overvloed bezaaid met liefde, genegenheid, humor en vriendschap, en me veilig voelen in de wetenschap dat ik dat morgen en overmorgen en de dag erna en erna en erna en erna ook nog heb. Zo, als jij dat allemaal bezit, mag je solliciteren.
“Euh … ik vroeg alleen maar of je me die kaart even wou doorgeven.”
De wagen rijdt de straat in en ze ziet hem net de hoek omfietsen. Ze claxont om zijn aandacht te trekken. Hij kijkt nog over zijn schouder en draait aan zijn stuur. Enthousiast rijdt hij haar tegemoet, fier zwaaiend met zijn huissleutel in de hand. Heb hem toch, roept hij haar glunderend tegemoet. Ze lacht. Ze is oprecht blij en erkent haar nederlaag. Dan komt de hamvraag wanneer ze hem terug mag verwachten. Heb ik dan een uur, glimlacht hij naar haar. Hij had nu wel verwacht dat er geen uur meer wordt gesteld, hij is toch immers jong volwassen, bruisend van energie, nokvol passie. Testosteron zal hij wel bedoelen, denkt ze vertederend. Bespeurt ze daar een lichte bedwelming? Méént hij dat nu echt? Hij was amper een half uurtje thuis. Haar toon verandert licht. Hij voelt haar aan en ziet de bui hangen. Was hij maar doorgereden. Hij kijkt naar zijn schoenen. Alles beter dan haar te moeten aankijken. “Dit kan je niet menen”, begint ze. Hij vangt het snel op door haar te wijzen op hét familietrekje. “Wat?” Ze kijkt hem ontzet aan. “Dààr! Daar is het”, geeft hij niet af en blijft doorgaan. “Ja”, repliceert ze, “te laat. Dan had je misschien beter niet aan je stuur gedraaid. Nu is het tijd voor dat familietrekje.”
